دوباره

رفتنش را می نگرم
که چه با خود می برد
هر آنچه را که دل در آن می خواستم بندم؛
دستانش را؛
که جان می ستاند و خنده هایش
که جان می داد...
می رود و می مانم
... در میان انبوهی از خاطرات تیره و محو...
این دل چه بیرحمانه
به هرچه می بیند می خواهد مرا ببندد
این دل...
چه ساده مرا به بازی می گیرد
و چه ساده می بازد
و می بازاند مرا
... آه خنده هایش، خنده هایش...
می بازم
ساده تر از آنچه می پنداشتم
...