۱۳۸۸ آبان ۲۶, سه‌شنبه

می کاهند مرا تمام این لحظه های بی رنگ

به کجا می کشاند این شبها را
نشانی در خود ندارند
می وزند بر بی انتهای لحظه ها،
می درند از هم
شاخه های درهم پیچیده ی خستگی ها را.
جز ناله بر جای نمی ماند
جز افسوس بر پای نمی ماند
جز اندوه بر انبوه زمین
نمی افزاید.
زنجیر خاطرات بر دوش
افق آرزوها در پیش
در ژرفای صدای دوباره بودن
جز مرا
نمی کاهد.
..

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر